Δευτέρα βράδυ στην Αθήνα…
Υγρό βράδυ… Μέσα από τα πυκνά σύννεφα, ίσα που φαινόταν το φεγγάρι…
Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ώρα 22:30… Ελάχιστοι άνθρωποι… Ούτε 20 δε βρήκα σε ολόκληρη τη διαδρομή.
Από τους 20, ο ένας έκανε για 5.000.000* !! Τουλάχιστον…
Πλησίασε διστακτικά.. Τον κοίταξα διστακτικά…
“ Do You Speak English?? ” με ρώτησε με αρκετά καθαρή φωνή.
“ Yes ”, του είπα..
Αυτό πρέπει να ήταν ένα από τα πιο σημαντικά «ναι», που έχω πει…
Μετά από αυτή μου την κατάφαση ο ρακένδυτος, αλλά αξιοπρεπέστατος άγνωστος άρχισε να μου μιλάει.. Μόνος του!! Χωρίς να περιμένει, απαραίτητα, απάντηση.
Ήταν ένας Παλαιστίνιος.
Ήρθε από την Τουρκία… 22 άνθρωποι σε μία βάρκα! Πήγε για λίγο στη Μυτιλήνη.
« Είναι καλοί οι άνθρωποι στην Μυτιλήνη!! Μου έδιναν φαγητό, νερό… Εκείνοι μου είπαν να έρθω στην Αθήνα για το χειμώνα. Το καλοκαίρι με περιμένουν εκεί για δουλειά, αλλά το χειμώνα δεν υπάρχει κάτι να κάνω… »
Αυτή, δεν ήταν η πρώτη του πρόταση, όμως…
« Συγγνώμη… Ξέρεις, που μπορώ να βρω Παλαιστίνιους?? »…
Αυτή ήταν η πρώτη του ερώτηση… Πόσο συγκλονιστικό…
« Πήγα στην Ομόνοια, πήγα στο Σύνταγμα.. Τίποτα… Μόνο από το Ισραήλ, τα Βαλκάνια και την Αφρική βρήκα ανθρώπους… Στην Ομόνοια δεν θα πάω ξανά! Εκεί μόνο κακοί άνθρωποι και ναρκομανείς είναι… »
« Πολλή βροχή σήμερα… Μούσκεψα ολόκληρος… Ευτυχώς τώρα στέγνωσαν λίγο τα ρούχα μου… Τόσες μέρες περπατώ μήπως βρω κάποιον συμπατριώτη μου… Τίποτα… Γυρίζω με αυτή τη σακούλα με τα ρούχα κι ό,τι φαγητό βρίσκω και ψάχνω… Ψάχνω… »
Είχα σαστίσει… Τί να πεις… Τί να κάνεις… Αξιοπρεπέστατος…
Το μόνο, που έψαχνε ήταν κάποιος να μιλήσει… Με έναν χάρτη της Αθήνας στο χέρι, έψαχνε τη δική του Γη της Επαγγελίας…
« Υπάρχουν μέρες, που πίνω μόνο νερό με ζάχαρη », μου είπε κι έβγαλε από την τσέπη του ένα σακουλάκι ζάχαρη από αυτά που μας δίνουν στις καφετέριες….
Συγκλονισμένος συνέχισα να ακούω….
« Και φαντάσου!! Η μητέρα μου, μου είπε να έρθω εδώ.. Εκείνη ζει στην Παλαιστίνη σε μία σκηνή μαζί με τις 2 μου αδερφές… « Πήγαινε να ζήσεις καλύτερα, μου είπε… » Και δυστυχώς έχει κλείσει το κινητό μου, δεν έχω φορτιστή και πως να επικοινωνήσω μαζί της πλέον… »
Η τελευταία πρόταση συνδυάστηκε με την εικόνα ενός παλιού κινητού στα χέρια του φίλου μου…
Αφού τα είπε, έκανε να φύγει…
10 ευρώ είχα όλα κι όλα… Του τα έδωσα…
Δεν το περίμενε.. Δεν το ήθελε..
“ Don’t give up, my friend…. Be strong! ”
Μόνο αυτό μπόρεσα να του πω…
Ειλικρινά, αν κι έδωσα όλα όσα είχα μαζί μου αισθάνθηκα, πως δε βοήθησα αρκετά.
Αν και στην πραγματικότητα, του έδωσα 2 σημαντικά πράγματα:
- Το φαγητό της επόμενης ημέρας και
- Κάποιον να μιλήσει…
Πόσο ανάγκη είχε κάποιον, να τον ακούσει… Πόσο ανάγκη είχε κάποιον συμπατριώτη του…
Είναι απίστευτα δύσκολο να κατανοήσει οποιοσδήποτε από εμάς, πως για αυτόν τον άνθρωπο ήταν πιο σημαντική η ανθρώπινη επαφή από το φαγητό, τη στέγη…
Η ειλικρίνεια, το ήθος κι η αξιοπρέπειά του δεν χάθηκαν ούτε στη θάλασσα, ούτε στο δρόμο, ούτε στην ερημιά της Αθήνας.. Ήταν εκεί! Ευδιάκριτα…
Ο συγκεκριμένος άνθρωπος δε θα χαθεί… Να είστε σίγουροι!
Δε θα χαθεί κι αυτό μου έδωσε τη δύναμη να συνεχίσω… Να συνεχίσω να είμαι ελαφρώς χαμογελαστός, αν και βουρκωμένος!
Μετανάστες…
Προβλήματα…
Είμαι σίγουρος, πως ο συγκεκριμένος θα έδινε τα πάντα για να μάθει, τι είναι το Δ.Ν.Τ.... Για να πίνει καφέ με 4 ευρώ και να διαμαρτύρεται για την τιμή του… Για να δουλεύει 10 ώρες σε μία επιχείρηση…
Θα έδινε τα πάντα για να έχει τα δικά μας « προβλήματα »… Θα έδινε τα πάντα… Θα αποχωριζόταν ακόμα και την πλαστική σακούλα με τα υπάρχοντά του!!!
Μετανάστες υπάρχουν πολλοί. Αλλά κάποιοι είναι διαφορετικοί… Όλοι έχουν τη δική τους ιστορία, αλλά κάποιοι είναι αλλιώς…
Μετανάστες είμαστε εμείς, τελικά…
Μετανάστες σε μία καθημερινότητα γεμάτη από προβλήματα, φοβίες, άγχη, facebook, youtube… Όλα τόσο ψεύτικα… Τόσο « φτιαχτά» …
Η ουσία ήταν εκεί.. Σε αυτά τα 5 λεπτά με τον φίλο μου… Τον Παλαιστίνιο φίλο μου.
Τον αξιοπρεπή άνθρωπο, που ήθελε κάποιον να μιλήσει…
Όπως λέει κι ο τίτλος: « Καλή τύχη, φίλε μου… »
Μετά τιμής…
Υ.Γ.: Πραγματικά, πρώτη φορά αισθάνθηκα τόσο λίγος για να γράψω ένα θέμα…
* στα 5.000.000 υπολογίζονται οι Παλαιστίνιοι
