Λίγες μόνο μέρες μετά τη λήξη των Ολυμπιακών του Ρίο κι αφού καταλαγιάζουν σιγά σιγά οι πανηγυρισμοί, έρχεται η ώρα να δούμε λίγο πιο σφαιρικά το θέμα του σύγχρονου αθλητισμού.
Το ουσιαστικό πρόβλημα δεν είναι ούτε το ντόπινγκ, ούτε η βία, ούτε τα τεράστια επαγγελματικά συμβόλαια, ούτε η αποξένωση από τη λαϊκή βάση, ούτε η τηλεόραση, ούτε (ακόμα) κι ο στοιχηματισμός.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα όλων, και το πιο δυσεπίλυτο, είναι η ΠΑΙΔΕΙΑ!
Δεν αναφέρομαι, φυσικά, στο ρόλο των σχολείων ή των διαφόρων σωματίων. Αναφέρομαι στην ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ παιδεία. Σε αυτή, που ο καθένας δέχεται από την οικογένειά του και το εγγύτερο περιβάλλον. Στις επιρροές εκείνες, που διαμορφώνουν το χαρακτήρα του.
Το ντόπινγκ είναι ένα όχημα ικανοποίησης της ματαιοδοξίας του πρωταθλητή. Του υφιστάμενου ή του εν δυνάμει, δεν έχει σημασία. Οι «παιδευτές», μη δίνοντας μία σαφή εικόνα (ή μη έχοντες μία σαφή εικόνα) δεν καθιστούν σαφές στον κάθε αθλητή, πως η συγκεκριμένη παράνομη μέθοδος, εκτός του ότι μόνο δίκαιη δε χαρακτηρίζεται (ψιλά γράμματα), είναι απόλυτα επιβλαβής. Παραδείγματα αμέτρητα!
Η βία, σίγουρα, απωθεί κάθε υγιή φίλαθλο. Η έλλειψη παιδείας, ωθεί στη βία! Είτε πρόκειται για σωματική ή λεκτική, η βία έχει έναν ανίκητο εχθρό: την παιδεία.
Τα τεράστια επαγγελματικά συμβόλαια… Μεγάλη κουβέντα. Για να αμείβονται τόσο κάποιοι αθλητές, σημαίνει ότι κάνουν απόσβεση των απολαβών τους. Το πώς διαχειρίζονται οι ίδιοι κι όλοι εμείς, οι κοινοί θνητοί, τα πολυψήφια νούμερα των τσεκ αποτελεί κι αυτό θέμα παιδείας.
Απόρροια των ανωτέρω αποδοχών είναι κι η αποξένωσή από τη λαϊκή βάση. Ακόμα κι αυτό, όμως, έχει να κάνει με τον τρόπο ανάπτυξης της σκέψης. Η πιο κυνική προσέγγιση είναι φανερή: «Ας μπορούσαμε να τα πάρουμε κι εμείς». Για πολλούς και διάφορους λόγους, δε μπορούμε! Εάν, παρ’ όλα αυτά, άλλαζε ο τρόπος επίδειξης και διαχείρισης των παχυλών μισθών των πρωτ-αθλητών, θα το αντιμετωπίζαμε διαφορετικά. Εάν, τυχαίο παράδειγμα, ο μέγας Κριστιάνο Ρονάλντο δεν επιδείκνυε τα χρήματά του, μα τα αποταμίευε με νου ή τα διέθετε σε αγαθοεργίες; Εγείρεται εκ νέου θέμα παιδείας.
Η τηλεόραση, πάλι, είναι αυτή που μας αξίζει. Μη διαμαρτυρόμαστε και για αυτό… Τόση η παιδεία μας, άλλη τόση κι η ποιότητα κι επίδραση του χαζοκουτίου! Το τηλεκοντρόλ μπορεί και να κλείσει μία συσκευή και κανάλι να αλλάξει. Χρειάστηκαν χρόνια δαρβινικής εξέλιξης, ώστε να έχουμε δύναμη έναντι της τηλεόρασης κι όχι το αντίστροφο. Κάτι πήγε πολύ στραβά, προφανώς…
Ο στοιχηματισμός είναι ένα άλλο θέμα. Συγκεντρώνει, σχεδόν, όλα από τα παραπάνω. Εδώ υπάρχει, όμως, και μία παράμετρος γραμμένη με χρυσά γράμματα στο DNA μας: ο τζόγος! Από την αρχαία Ελλάδα έπαιζαν ζάρια (μπαρμπούτι, να το πούμε απλά κι εύστοχα) κι ένα είδος πόκας. Εθισμός, δε λέω.. Με λίγη καθοδήγηση (παιδεία), μπορούμε να διαχωρίσουμε το επιβλαβές. Να γνωρίζουμε το που και το πόσο!
Όλα ξεκινούν από τον οικογενειακό μας περίγυρο. Εάν ο μπαμπάς μας, όταν παρακολουθήσαμε τον πρώτο μας αγώνα (ανεξαρτήτου αθλήματος), αναλώθηκε να ουρλιάζει, να βρίζει και να μη μας εξηγεί την απλή ομορφιά του θεάματος, τότε το κακό φύτρωσε.
Εάν τη πρώτη μας φορά, που βάλαμε μαγιώ, φόρμα ή ό,τι άλλο έπρεπε να βγούμε πρώτοι ή να ξεπεράσουμε παντί τρόπω κάθε συναθλητή μας, τότε το κακό διογκώθηκε.
Σε όλα υπάρχει μία κόκκινη γραμμή. Όχι σαν εκείνη της Νατάσσας Θεοδωρίδου… Μια ποιο σημαντική!
Μία γραμμή, η οποία διαχωρίζει το άξιο μέλος μίας κοινωνίας από το προβληματικό!
Θα πείτε, τώρα, ποιος είμαι για να κρίνω. Ευτυχώς, για όλους μας, κριτής είναι ο χρόνος. Κριτής είναι το αποτέλεσμα.
Τόσο ο χρόνος, όσο και το αποτέλεσμα, δείχνουν πως κάτι δεν κάνουμε σωστά.
Η οικογένειά μας… Τα σχολεία μας… Οι σύλλογοί μας… Όλα αυτά μαζί… Κάτι ΔΕ γίνεται σωστά.
Αυτό το κάτι δεν έχει να κάνει με τη σωστή εκγύμναση των τρικεφάλων μας. Έχει να κάνει με τη ΜΗ εκγύμναση της καρδιάς και του μυαλού μας.
Άκρως επίκαιρο το παράδειγμα του Σπύρου Γιαννιώτη. Τι αξία έχει ένα χρυσό στους Ολυμπιακούς, όταν σταθεί απέναντι στο Ολυμπιακό Πνεύμα? Η σωστή απάντηση θα ήταν «καμμία».
Θέτω ως παράδειγμα τον κερκυραίο πρωταθλητή μας, μιας και το ζήσαμε λίγο περισσότερο.
Η ίδια η Ολυμπιακή Επιτροπή, η οποία διαφυλάσσει πρωτίστως το Ολυμπιακό Ιδεώδες και το «ευ αγωνίζεσθαι» δεν έχει θέσει μία διάκριση για τους αθλητές-παραδείγματα ήθους. Μία διάκριση άμεσα αναγνωρίσιμη. Μία διάκριση αντάξια ενός χρυσού μεταλλίου «παντί τρόποις»…
Ίσως κι αυτό να είναι ένα αποτέλεσμα του «ό,τι αξίζεις, παίρνεις»! Αυτό αξίζει στους απαίδευτους θεατές, αυτό λαμβάνουμε. Απλό…
ΠΑΙΔΕΙΑ.
7 γράμματα που περικλείουν όλη την αγάπη κι όλους τους νόμους της ανθρωπότητας. Εάν μας μάθουν να σκεφτόμαστε και να αγαπάμε, όλα γίνονται πιο απλά.
Το ανθρώπινο DNA έχει πολλά μειονεκτήματα… Εκτός από τις διάφορες αδυναμίες αντιμετώπισης ασθενειών και κλιματικών υπερβολών, κρύβει και τη ματαιοδοξία! Κρύβει το τζόγο! Κρύβει «καννιβαλιστικές» τάσεις!
Ας ασχοληθούμε λίγο περισσότερο με τα παιδιά μας. Ασχέτως εάν είναι φυσικά μας παιδιά ή μαθητές μας ή αθλητές μας… Ας μιλήσουμε κι ας εξηγήσουμε κάποια πράγματα!
Ακόμα κι εάν είναι αργά για εμάς.
Ας θέσουμε υποψηφιότητα για όσκαρ σεναρίου, πρώτου και δεύτερου ρόλου, μουσικής και φωτογραφίας στη «ταινία» της ζωής μας και της ζωής τους!
Ακόμα κι εάν χρειαστεί να δαγκωθούμε ή να κοπιάσουμε λίγο περισσότερο. Ακόμα κι εάν χρειαστεί να μη βρίσουμε στο επόμενο ντέρμπι (που φτάσαμε), ας φέρουμε άξιους ανθρώπους στο αύριο!
Βαθιά μέσα μας, όλοι ξέρουμε το σωστό και το λάθος. Το καλό και το κακό… Ας το δείξουμε στους νέους μας.
Ίσως για εμάς να είναι αργά. Ίσως κι όχι…
ΠΑΙΔΕΙΑ… 7 γράμματα, πολλή προσπάθεια, ετεροχρονισμένα αποτελέσματα, εγγυημένη ευτυχία.
Υ.Γ. Ευχαριστώ τον πατέρα μου και τη μητέρα μου, που από τα 4 με έριξαν σε μία πισίνα και με περίμεναν πάντα στις κερκίδες με ένα τοστ και μία ζεστή αγκαλιά. Ασχέτως εάν έβγαινα πρώτος ή εάν «πνιγόμουν».
