Εν Αφήσσω...

Μετά από ένα περιπετειώδες Σαββατοκύριακο κι εν όψει της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωμβρίου, σκέφτηκα να δημοσιεύσω μία ανάρτηση με ελαφρύ περιεχόμενο.

Το περιεχόμενο μπορεί να είναι ελαφρύ, αλλά η σημασία του είναι εξαιρετικά πολύτιμη! Ίσως επειδή μέσα στην ανάρτηση αυτή θα βρείτε πολλά στοιχεία του Έλληνα, τα οποία, όμως, δε του επιτρέπει η καθημερινότητα να εξωτερικέυει.

Όταν το καλοκαίρι πήγα στην παραλιακή μεριά του Πηλίου, σίγουρα δεν ήξερα πως θα κατέληγα σε ένα μικρό, γραφικό χωριουδάκι, το οποίο τείνει να γίνει το χωριό, που ποτέ δεν είχα.

Μικρή κοινωνία αυτή της Αφήσσου... Ειδικά το χειμώνα, αυτό το μικρό παραθαλάσσιο "νησάκι" του Πηλίου, που βρέχεται από τον Παγασητικό, σχεδόν ερημώνει. Τα "τουριστικά" στο σύνολό τους κλείνουν και μένουν οι ελάχιστοι κάτοικοι να φυλάνετις υπέροχες Θερμοπύλες τους.

Το καλοκαίρι το υπέροχο αυτό χωριό, ξεχειλίζει από ζωή. Ξενοδοχεία, εστιατόρια, ταβέρνες, μπαρ... Όλα στην παραλία κι όλα υπέροχα, ανθρώπινα κι οικονομικά. Από το μώλο η Άφησσος θυμίζειμια όμορφη γωνιά κάποιου νησιού μας. Πρόκειται, στην πραγματικότητα, για έναν μικρό παράδεισο, μόλις, 26 χιλιόμετρα από τον Βόλο.

Από την πρώτη στιγμή σε κερδίζει ο ευλογημένος αυτός τόπος.. Με 3 υπέροχες παραλίες να τον λούζουν ( την Καλλιφτέρη, το Λαγούδι και τον Αμποβό ) και τη γραφικότητά του να σε συνεπαίρνουν. Με διάφορους κοντινούς και λίγο πιο μακρινούς προορισμούς να συμπληρώνουν το "πακέτο", η Άφησσος αποτελεί έναν ολοκληρωμένο προορισμό για χειμώνα και καλοκαίρι.

Αυτό, όμως, που πραγματικά σε "δένει" με το χωριουδάκι αυτό είναι ο κόσμος του... Δε χρειάστηκαν παρά λίγες μόνο μέρες, για να μας δεχτούν όλοι οι κάτοικοι και να γίνουμε μία παρέα. Να μιλάμε σα φίλοι από χρόνια, να τρώμε παρέα, να διασκεδάζουμε και να μας γεμίζουν δώρα, ευχές και χαμόγελα φεύγοντας.

Ευχές για γρήγορη αντάμωση, οι οποίες είναι πέρα ως πέρα πραγματικές! Ευχές, οι οποίες ΠΡΕΠΕΙ να γίνουν πραγματικότητα...

Επιστρέψαμε, λοιπόν, κι απλά διαπιστώσαμε την ειλικρίνεια των ανθρώπων αυτών! Όλοι με το χαμόγελο στα χείλη, επειδή οι ευχές μας πραγματοποιήθηκαν... Όλοι μας υποδέχτηκαν με έναν καλό λόγο και μία ανοικτή αγκαλιά σα γνώριμοι από χρόνια.

Ειδικά οι 2 καλοί μας φίλοι... Ο Γιάννης κι η Αθανασία, ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου ΚΑΤΙΑ στην πλατεία του χωριού. Άνοιξαν το ξενοδοχείο μόνο για εμάς και μας περιποιήθηκαν σαν οικογένεια. Άνθρωποι ανοιχτοί, καλόκαρδοι με μεγάλη άνεση στο να σε κερδίσουν από την πρώτη στιγμή. Για το ξενοδοχείο δεν έχω κάτι να πω. Μία μαγεία (www.hotel-katia.gr), η οποία σε βοηθά να γνωρίσεις καλά τους ανθρώπους αυτούς...

Ένα αγαπημένο ζευγάρι, το οποίο φροντίζει να ζήσεις το τέλειο. Από την καθαριότητα του ξενοδοχείου, την υπέροχη θέα, τα ζεστά δωμάτια μέχρι το χαμόγελό και την εκπληκτική φιλοξενία τους...

Ας πάμε λίγο πιο δίπλα. Λίγα μόνο μέτρα μακρυά είναι το "Μανώλια"... Ένα μικρό μπαράκι, το οποίο γεμίζει από τον ιδιοκτήτη και τους πελάτες του. Ο Ανδρέας έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα κλίμα παρέας, και μάλιστα καλής.. Όταν περνάς τη στενή πόρτα του μαγαζιού, μπαίνεις σε έναν άλλο κόσμο! Καλοσυνάτο κι ευδιάθετο!

Φυσικά δε θα μπορούσαμε να παραλείψουμε τον Τάκη! Μία ταβέρνα υπό τις οδηγίες του, Σας πάει αλλού... Σε έναν φανταστικό κόσμο γεύσεων, γεμάτο μεράκι και γνώση της κουζίνας! Μακράν ο καλύτερος κι υγιεινότερος χοιρινός γύρος του ελλαδικού χώρου... Ο εν λόγω κύριος, το χειμώνα θα φροντίσει να μας ζεστάνει όλους με το καλύτερο λευκό κρασί, που έχω δοκιμάσει. Τελικά, ίσως, είχε δίκιο: Το κρασί θέλει αγάπη, δεν είναι επάγγελμα. Θέλει ξενύχτια και γλυκόλογα, σα μία αιώνια ερωμένη. Μακάρι να ευχαριστηθεί όλη η Ελλάδα τα 200+ βαρέλια παραγωγής του και το νέο του κατάστημα να γίνει γνωστό παντού. Το αξίζει άλλωστε! Το αξίζει κι εκείνος και το κρασί του!

Πόσους, πια να θυμηθώ..... Από τη "Σελήνη" και το "Marabu" μέχρι τις ατελείωτες ώρες στις ξαπλώστρες... Δεν περιγράφονται αυτά, φίλοι μου, και δεν πληρώνονται...

Πόσο, άλλωτε, να πληρώσεις τη ζεστασιά και το χαμόγελο? Πόσο να χρεώσεις το μεράκι και τον επαγγελματισμό? Πως να κοστολογήσεις τη λύπη Σου, όταν αφήνεις ετούτο το ευλογημένο χωριό? Σας το λέω ξανά: ευλογημένο, όχι μόνο λόγω θέσης, αλλά κυρίως λόγω ανθρώπων!

Φεύγοντας Σου μένει μία πικρή γεύση... Όσο τέλεια κι αν έχεις περάσει, ποτέ οι μέρες δε φαντάζουν αρκετές. Πάντα θα ήθελες να έχεις άλλη μία (τουλάχιστον)! Το χαμόγελο για λίγο αφήνει τη θέση του στη νοσταλγία φτάνοντας στο Βόλο.. Σκέφτεσαι πόσο κοντά και πόσο μακρυά είναι η Άφησσος... Σκέφτεσαι, πως σε περιμένει το θηρίο, που λέγεται "Αθήνα", έτοιμο να σε κατασπαράξει.

Ακριβώς σε αυτή τη σκέψη εμφανίζεται το υπέροχο συναίσθημα της επιστροφής στο χωριουδάκι μας! Συνειδητοποιείς, πόσο κοντά είναι κι ότι οι άνθρωποι θα Σε περιμένουν, όποτε το επιθυμήσεις! Με ένα τηλέφωνο ΟΛΟΙ θα είναι στις θέσεις τους, έτοιμοι να σε υποδεχτούν με το δικό τους μοναδικό τρόπο. Αυτό ήταν: Συνεχίζεις το δρόμο Σου ήρεμος κι ευτυχισμόνος, επειδή ξέρεις, πού θα πας την επόμενη φορά, όταν θα έχεις ανάγκη να αποδράσεις!!

Θέλω να πω και κάτι στους Αφησσιώτες: Σας ευχαριστούμε... Να είστε σίγουροι, πως θα επιστρέψουμε σύντομα. Άλλωστε, ίσως, να μην έχουμε φύγει ποτέ από εκεί......

Μετά τιμής