Αναρχία.... Αναισθησία...

Δεκέμβριος 2008... Ο τελευταίος μήνας του χρόνου. Ο τελευταίος μήνας της Αθήνας, όπως τη γνωρίσαμε.

Μιλάω μόνο για την Αθήνα, επειδή εδώ βρίσκομαι. Μιλάω για την Αθήνα, επειδή για εδώ μπορώ να έχω γνώμη.

Κλείσαμε πλεόν 2 1/2 μέρες "κοινωνικών" ταραχών ή καλύτερα "αναταραχών". Το "κοινωνικών" βρίσκεται σε εισαγωγικά, επειδή κάπου χάσαμε το νόημα. ΟΛΟΙ ΜΑΣ...

Η μοναδική "κοινωνική" διαμαρτυρία μέχρις ώρας ήταν αυτή της Δευτέρας, όταν οι μαθητές βγήκαν στους δρόμους. Μέχρι και τη στιγμή, που τα πράγματα ξέφυγαν πάλι από τον έλεγχο..

Άκουσα πολύ ραδιόφωνο, είδα αρκετή τηλεόραση, έκανα πολλές συζητήσεις.. Το συμπέρασμα είναι το ίδιο: Φταίμε όλοι. ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ!

Ακόμα και για τους "αναρχικούς", ο Θεός να τους κάνει, έχουμε όλοι μερίδιο ευθύνης. Γνωρίζαμε την ύπαρξή τους, τη γιγάντωσή τους, αλλά κανείς μας δεν ασχολήθηκε ή δε τους κατηγόρησε ποτέ. Δεν αναφέρομαι στους πραγματικούς κι ιδεολόγους αναρχικούς. Αναφέρομαι στους καιροσκόπους εκείνους, η οποίοι θα πρέπει να αναφέρονται ως κοινοί εγκληματίες.

Δεν υπερασπίστηκαν την ιδεολογία τους. Αποδεκτό θα ήταν κι αυτό. Ο "μηδενισμός" κι η "αναρχία" μπορεί ωαμη με εκφράζουν, αλλά σέβομαι όλους όσοι την υποστηρίζουν με στοιχεία. Τα εξάρχεια ποτέ δε με τρόμαξαν. Ούτε σα μέρος, ούτε σαν ιδέα! Οι πραγματικοί "αναρχικοί" έχουν πολλά να πουν, τα οποία δεν είναι πάντοτε λανθασμένα.

Είμαι βέβαιος, πως αν τα επεισόδια των ημερών αυτών περιορίζονταν σε κρατικούς φορείς, κρατικά οικοδομήματα, αστυνομία και τράπεζες πολλοί θα τους κατανοούσαν κι ακόμα περισσότεροι θα τους επικροτούσαν. Θα ήταν ένα δείγμα αγανάκτισης έναντι στο κράτος, τα σκάνδαλα, την πείνα....

Όταν, όμως, καίνε και λεηλατούν το μαγαζάκι της κυρίας Σούλας (τυχαίο το όνομα), η οποία περίμενε τις γιορτές για να ανασάνει λίγο οικονομικά και ξάφνου βρίσκει ένα κατάστημα λεηλατημένο, καμμένο και τα όνειρά της αποκαϊδια, τότε δε μπορώ να καταλάβω... Ποιά ιδεολογία προστάζει να καταστρέψεις το συνάνθρωπό σου?

Ποιά ιδεολογία προστάζει να κάνεις κακό σε κάποιον, ο οποίος ΙΣΩΣ και να ήταν δίπλα σου σε κάποια πορεία, διαμαρτυρώμενος για την επικρατούσα κατάσταση?

Ποιά αρχή σου δίνει δίκαιο, όταν καταστρέφεις τον μεροκαματιάρη? Όταν στέλνεις στην ανεργία υπαλλήλους?

Ποιά εσωτερική φωνή καθαρίζει τη συνείδησή Σου? Τί σε κάνει να καμαρώνεις για την "αντίστασή" Σου, έχοντας κάψει το αυτοκίνητο του Γιώργου, το παπάκι του Μιχάλη, το μαγαζί της κυρίας Σούλας?

Εάν στόχος ήταν οι κρατικοί μηχανισμοί, ίσως και να μη μας ενδιέφερε το ότι πάλι εμείς θα πληρώσουμε (μέσω των φόρων), μιας και θα είχε πληγεί το κράτος. Το μόνο υπεύθυνο για την κατάσταση αυτή. Τώρα, πως να δικαιολογήσουμε τα αίσχη?

Αστυνομία....

Όσοι ερχόμαστε σε επαφή με όργανα της τάξης, ξέρουμε πως υπάρχουν 2 κατηγορίες: ο κακός κι ο καλός μπάτσος.. Αν και "μπάτσος" είναι μόνο εκείνος ο ελεϊνός τύπος, που μας έρχεται στο μυαλό. Ο επαγγελματίας υπάλληλος της Ελληνικής αστυνομίας είναι "Αστυνόμος". Και μη γελιέστε: Υπάρχουν πολλοί καλοί αστυνομικοί. Σαφώς περισσότεροι των μπάτσων..

Εκτίθεται ολόκληρο το σώμα για την ύπαρξη κάποιων αποβρασμάτων ανάμεσά τους! Εκτιθέμεθα όλοι μας για την ύπαρξη και διατήρηση των "μπάτσων". Εσείς, εγώ, η κυβέρνηση.. Όλοι μας... Εμείς επειδή βρίσκονται ανάμεσά μας κι η κυβερνήσεις, επειδή τους εκπαιδεύουν και τους οπλίζουν...

Ο μικρός Αλέξανδρος, ίσως, να μη φταίει τόσο... Του καταλογίζω το αλόγιστο της ηλικίας του. Αλλά είναι ανησυχητικό, το ότι ένα παιδί 15-16 χρονών βρίζει και προκαλεί το "Νόμο". Τί αιτία μπορεί να έχει για να το κάνει αυτό? Τί εικόνες? Τί λογική? Ίσως, απλά, να ήθελε να ακολουθήσει τη "μόδα".. Ειδικά στην περιοχή εκείνη, η "μόδα" είναι συγκεκριμένη.

Αντιθέτως ο ειδικός φρουρός δεν έχει ελάφρυντικά... Για ποιό λόγο ασχολήθηκε με ένα παιδί 15-16 χρονών? Για ποιό λόγο τράβηξε όπλο? Για ποιό λόγο εκτέλεσε κάποιον εν ψυχρώ?? ΕΝ ΨΥΧΡΩ!

Ίσως να φταίει, το ότι τον είχαν αφήσει στα Εξάρχεια για πάνω από δέκα χρόνια. Είχε δεχτεί πολλές επιθέσεις (λεκτικές ή μη), είχε δει πολλά πράγματα... Κανονικά με τέτοια εμπειρία θα έπρεπε να μπορεί να ξεχωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις. Ίσως, πάλι, να ήταν η κακιά του στιγμή. Όλοι μας έχουμε τέτοιες στη "δουλειά" μας. Μόνο που το να είσαι αστυνόμος δεν είναι "δουλειά" και στον κλάδο αυτό τα λάθη σκοτώνουν...

Κι οι δύο, θύμα και θύτης, έπεσαν θύματα του Συστήματος... Ούτε η λάθος ώρα έφταιγε, ούτε ο λάθος τόπος.. Το Σύστημα τους οδήγησε εκεί... Τον καθένα από διαφορετικές στράτες, αλλά με τον ίδιο τερματικό σταθμό.

Θύματα είναι κι όλοι οι ανεγκέφαλοι των ημερών αυτών.. Θύματα! Χαμένα κορμιά με όλη την σημασία της λέξης. Χωρίς σκοπό, όραμα, ιδανικά...

Πραγματικά θύματα είναι κι όλοι οι μαθητές... Όλοι όσοι διαδήλωσαν για πλάκα κι όλοι όσοι διαδήλωσαν έχοντας κατανοήσει το λόγο. Οι πρώτοι, επειδή τείνουν να γίνουν "σκατομηχανές", οι δεύτεροι, επειδή προσγειώθηκαν απότομα στην πραγματικότητα...

Η οικογένεια του μικρού Αλέξανδρου θα μείνει πάντα με το γιατί.. Γιατί ο γιος τους να φύγει τόσο άχαρα.  Θα πρέπει, όμως, να αναρωτηθούν και το λόγο για τον οποίο ο νεαρός τους, έφτασε στο σημείο να βρίζει και να προκαλεί την Αστυνομία...

Όλοι εμείς οι υπόλοιποι θα χτίσουμε την πόλη από την αρχή. Ελπίζω να γίνει καλύτερη από ότι ήταν... Περιέργως η κατάσταση αυτή μας έφερε λίγο πιο κοντά.. Όλοι λυπηθήκαμε για την κυρία Σούλα. Όλοι λυπηθήκαμε για τον μικρό Αλέξανδρο. Όλοι λυπηθήκαμε για την κατάντια μας...

Καλό ταξίδι Αλέξανδρε και μην ανησυχείς: Εκεί που πας δεν υπάρχουμε όλοι ΕΜΕΙΣ....

Μετά τιμής