Ταξιδιάρα ψυχή...

Τί να πει κάποιος για τον άνθρωπο αυτό??

Δε με ενδιαφέρει, πραγματικά, ποιός στα αλήθεια είναι…

Δε με ενδιαφέρει, ούτε κατ’ ελάχιστον, τί ακριβώς σκέφτεται…

Ίσως κι εκείνον να μην τον ενδιαφέρει, ποιος στα αλήθεια είμαι…

Ίσως κι εκείνον να μην τον απασχολεί, τι ακριβώς αισθάνομαι…

Πάντως να είστε σίγουροι, πως τίποτα δε θα ήταν το ίδιο αν δεν υπήρχε ο Γιάννης Αγγελάκας…

Κι Εσύ, Γιάννη, να είσαι σίγουρος, πως τίποτα δε θα ήταν το ίδιο αν δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί σαν εμένα…

Αν δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί, που ακούν τα τραγούδια Σου.

Αν δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί, που προσπαθούν ακόμα και μετά από την χιλιοστή ανάγνωση να καταλάβουν, τι ακριβώς θέλεις να πεις… Τί ακριβώς θέλεις να καταλάβουμε…

Τι ακριβώς θέλεις να σκεφτούμε…

Δε με απασχολεί, Γιάννη, αν τα λόγια Σου τα άκουγα μέσα από τις « Τρύπες », μέσα από τις άλλες Σου συνεργασίες… Δε θα με απασχολούσε ακόμα κι αν τα άκουγα μέσα από μία μικρή τρύπα στον τοίχο…

Τα λόγια Σου, Γιάννη, μου έχουν κάνει παρέα πολλές φορές! Έχουν βγει από το στόμα μου ακόμα περισσότερες, ακόμα κι ασυναίσθητα..

Πόσες φορές δεν έχω συλλάβει τον εαυτό μου να τραγουδάει κάτι... Καθόλου τυχαία, αρκετές από αυτές είχα τα τραγούδια Σου στα χείλη!

Αντισυμβατικός…

Πρώτα ήταν οι « Τρύπες »… 1983 το σωτήριον έτος. Εγώ, 3 χρονών μόλις, δεν το έζησα αυτό!

Από το 1983 μέχρι το 1999 το συγκρότημα αυτό έγραψε τη δική του ιστορία, αποτελώντας ένα τεράστιο κεφάλαιο της νέας ελληνικής μουσικής σκηνής.

Σε όλα τα σπίτια, σίγουρα, έχει ακουστεί κάποιο κομμάτι τους! Ευτυχώς, προς το τέλος της πορείας, είχα την τύχη να Σας ακούσω…

Να Σας ακούσω, όχι να Σας κατανοήσω. Κι ειδικά Εσένα, Γιάννη. Για να είμαι ειλικρινής ακόμα προσπαθώ!

Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω, τι ακριβώς λες… Κάθε φορά, που θα ακούσω ένα τραγούδι Σου, πάντα κάποιο νέο νόημα βρίσκω.

Ο γεννημένος το 1954 στην Θεσσαλονίκη, Γιάννης Αγγελάκας, αποφασίζει να ξεκινήσει ένα ταξίδι στα προσωπικά του μουσικά όνειρα.

Αποχωρεί από το πιο πετυχημένο, ίσως, ελληνικό συγκρότημα…

Το 2004 ξεκινά η συνεργασία του με τον τσελίστα Νίκο Βελιώτη και τους « Επισκέπτες ».

Από το 2004 ξεκινά και για όλους εμάς μία νέα μουσική περιπλάνηση! Ήχος επαναστατικός, άκουσμα ιδιόμορφο, στίχος « κλασσικός »…

Α, ρε Γιάννη….

Πού θα πάει. Κάποια στιγμή θα αναγνωριστείς και στη γενικότερη συνείδηση… Θα σε « ονομάσουν » έναν από τους μεγαλύτερους έλληνες σύγχρονους ποιητές!

« Ποιός τους χέζει τους τίτλους σε αυτή την βρώμικη κοινωνία », θα μου πεις…

Άλλωστε, ίσως κι αυτή η « κοινωνική καταξίωση » να είναι η μεγαλύτερη κατάρα για Σένα!

Πάντως, μην ανησυχείς!

Η μεγαλύτερη αναγνώριση έχει έρθει!

Βρίσκεται μπροστά Σου κάθε φορά, που ανεβαίνεις στην σκηνή… Κάθε φορά, που ο κόσμος δε Σε αφήνει να τραγουδήσεις! Ακόμα και κάθε φορά, που Σου ζητάμε τραγούδια από τις « Τρύπες »…

Δεν ξέρω, ρε Γιάννη, τί άλλο να πω...

Ένα ευχαριστώ δεν είναι αρκετό, οπότε θα Σου θυμήσω:

- Δεν απορώ ούτε καταλαβαίνω
πώς συνεχίζω να υπάρχω μ'όλα αυτά
θέλω να βγω από'δω μέσα κι όμως μένω
σε μια ομίχλη που ναρκώνει την καρδιά.

- Είμαστε ήρωες μιας άτολμης πράξης
Δυο ραγισμένοι αχώριστοι βράχοι
Καθηλωμένοι στην σκιά μιας ανάγκης
Μ' αυτό που οι σκύλοι βαφτίσαν αγάπη

- Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει σε ό,τι σου τρώει τη ψυχή
Υπάρχει ακόμα υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

- Δεν ξέρω πώς συμβαίνει,
μια σπίθα τόση δα να με ζεσταίνει,
να ζω μια ολόκληρη ζωή
κάθε στιγμή.

- Έσταζε το φεγγάρι τη θλίψη του στα χείλη μου
Βούλιαζα σ’ ένα πικρό απόκοσμο πυθμένα
Έβλεπα τη φωτιά που ερχόταν κατά πάνω μου
Και δρόσιζα τη σκέψη μου με σένα...

- Μυρίζεις θάνατο μα εγώ σε γυροφέρνω
Δεν έχω δύναμη μακριά να κρατηθώ
Βάζω στην άκρη το μυαλό μου νικημένο
Μέσα στις στάχτες σου διψάω να βρεθώ

- Θέλω να είμαι η μουσική που ξαγρυπνάει μαζί σου
σαν ασταμάτητη βροχή να πέφτω στην ψυχή σου
να γίνω αέρας και να ’ρθω να κλαίω στην αυλή σου
σαν σκύλος σαν θεός σαν εραστής σου.

- Έχω ένα φόβο που τον έχουνε όλοι
Και μια φωτιά που την ταΐζω με λάθη
Και περιφέρομαι από πόλη σε πόλη
Μ΄ ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι

- Κρίμα να μην είσαι εδώ
Τέτοιες μέρες αν με βρουν
Κρίμα να μην είσαι εδώ
Να γελάς και να σ’ ακούν
Μα αυτό που με ξεκάνει
και μου σταματάει το νου
Είναι που δεν είσαι
Που δεν είσαι καν αλλού

- Μέσα μου ο αέρας που φυσά
Δε λέει να ημερέψει
Μου ξεσηκώνει την καρδιά
Και μου σκορπάει τη σκέψη

- Κάποτε εγώ κι εσύ θα βγούμε δεν μπορεί
κάτω στη θάλασσα
θα διαλυθούμε μαζί όπως ορμάει η βροχή
μέσα στη θάλασσα
Δεν θα ’μαι εγώ το σφυρί δεν θα ’σαι εσύ η πληγή
θα ’μαστε η θάλασσα
Δεν θα ’μαι εγώ η πληγή δεν θα ’σαι εσύ το σφυρί
θα ’μαστε θάλασσα.

- Δεν ειν' αργά δεν ειν' αργά ποτέ
Φτάνει να θέλεις να επιμένεις να πιστεύεις
Για νέες ήττες για νέες συντριβές
Για όσα ποθείς μονάχα αξίζει να παλεύεις

- Μη γκρινιάζεις που δε σου ρθε η ζαριά
τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα
Το λέει κι ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά
Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ

- Στην αγάπης το πηγάδι
Όποιος ρίχνεται βαθιά
Αν μπορέσει να βγει πάλι
Δεν τον καίει πια η φωτιά

- Γελούσες κι έσβηναν
τα σύννεφα κι οι λύπες μου.
Σ' ένα ανοιξιάτικο λιβάδι
ήμασταν μόνοι.
Ξάπλωνα κι είχα το κεφάλι μου στα πόδια σου.
Κι άκουγα το χορτάρι να μεγαλώνει.

- Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι.
Και πως αν θέλω περισσότερα να δω,
σ' ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.

- Χάρτινο τσίρκο μόλις σε βρίσκω
Κλαίω σαν άντρας σαν παιδάκι γελώ
Μέσα σου θέλω μια μέρα να σβήσω
Σαν τον τρελό στο πανηγύρι των τρελών

- Μια κόλαση με πρόσωπα βαμμένα
άγγελοι χλωμοί στυγνοί μισθοφόροι
μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα
μα δεν αντέχεις το κρυφό σου ζόρι.

- Ω! δεσποινίς μου ουτοπία,
δεν έχει εδώ άλλες καρδιές να κάψεις.
Φύγε για άλλο αστερισμό,
κι αν σου βρεθεί κάτι καλό,
να μας φωνάξεις.

- Δεν με βλέπουν και νομίζουν πως κοιμάμαι
πως ξεχάστηκα στην λάσπη στο βυθό
μα εδώ κάτω τα όνειρα μου τραγουδάνε
και το ξέρω πως δεν είμαι μοναχός.


Γειά Σου, Γιάννη, παλικάρι….

Μετά τιμής….